Και αν μείνουμε, τι; Αν φύγουμε, τι; Και στις δύο περιπτώσεις κανείς δεν ξέρει. Αλλά τον τελευταίο μήνα, οι άνθρωποι που κάνουν αυτήν την ερώτηση σε κάποιον ή την σκέφτονται μέσα στο μυαλό τους υπολογίζοντας ακόμα και το τελευταίο ευρώ, όλο γίνονται και περισσότεροι. Γίνονται για την ακρίβεια τόσοι πολλοί που αν τα καταφέρουν όλοι να φύγουν όπως λένε τότε θα μείνουμε οι μισοί στην καλύτερη. Μόνο οι πολύ μικροί ή οι πολύ μεγάλοι δεν το σκέφτονται. Οι μεν γιατί δεν ξέρουν οι δε γιατί δεν μπορούν. Όσο πάνε τα πράγματα και σφίγγουν. Και πρακτικά/οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Από τις συζητήσεις σε παρέες με φίλους και γνωστούς νομίζω ότι το ψυχολογικό είναι το χειρότερο. Αυτό που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, δεν ξέρεις αν θα πληρωθείς, δεν ξέρεις τι θα κάνεις και φοβάσαι ότι θα μείνεις ξεκρέμαστος παρόλη την δουλειά που έχεις κάνει τόσα χρόνια και εξακολουθείς να κάνεις. Έχω ακούσει για πολλά μέρη. Ακούω για τα κλασικά (Αγγλία, Αμερική), ακούω όμως και για άλλα, πιο δύσκολα, ό...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου